Categorie archieven: Vrijwilligersportretten

Vrijwilligersportret Dini

Dini Te Hennepe-Bosveld |Hospice Rozenheuvel

Dini te Hennepe

 

Ons hart krijgt vleugels luidt de titel van het boekje van Dini te Hennepe-Bosveld. Zij maakte dit naar aanleiding van haar creatieve werk bij Hospice Rozenheuvel in Rozendaal.

 

Dini begon acht jaar geleden. ‘In het hospice help ik de gasten met wassen, aankleden en eten. Medicijnen mag ik niet geven, dat doet de verpleegkundige.’ In een hospice verblijven mensen de laatste dagen of weken van hun leven en krijgen daarbij de nodige zorg. Dini vindt het speciaal zo dichtbij mensen te mogen komen in deze laatste fase van hun leven. ‘Ze vertrouwen jou.’ Na een tijdje startte ze met creatieve momenten voor de bewoners. Dankzij haar tekendocente opleiding merkte Dini hoe belangrijk creativiteit voor haar was. ‘Creatief bezig zijn maakt dat ik in evenwicht blijf. Ik leerde mijn gevoelens op het doek zetten’. Uiting geven aan emoties in de laatste fase van het leven, doet vaak zichtbaar goed. ‘Ik merk dat het hen helpt; creatief bezig zijn. Soms maken we een schilderij, een andere keer rijgen we kralen. Het is maar net waar iemand behoefte aan heeft. Ik volg hierbij volledig mijn intuïtie. Meestal wordt dit welkom ontvangen. Als we samen aan de slag gaan, is er die lach of glimlach. Dat is een groot geschenk.’

In haar leven werd Dini veel met de dood geconfronteerd. Haar moeder stierf toen ze 40 was, haar broertje toen zij nog ongeboren was en Dini’s zus stierf op haar 28e. ‘Ik wilde over de dood praten, maar dat wilde de rest niet. Daar praatte je niet over. Dat was moeilijk voor mij.’ Hier is ze dicht bij de stervende. ‘De dood is niet het einde van de mens merk ik, hier gebeuren zulke mooie dingen. Bij stervenden verplaatst de energie zich van hoofd naar hart. En dat merk je, mensen worden zachter. De sfeer is mooi, liefdevol en vredig.’ Dini ziet hier veel angst voor de dood en is nieuwsgierig naar die angst waarmee men worstelt. ‘Ik ga op zoek naar wat er achter de angst zit, probeer de mens te ontmoeten. Achter die angst vind ik liefde en die liefde probeer ik met liefde te beantwoorden.’

©Petra Steffens

Vrijwilligersportret Frank

Frank Jibben| De Penseelstreek en Jason

Frank Jibben

Als klein kind dartelde hij rond in de wijk de Hoogkamp. Na 25 jaar afwezigheid strijkt Frank Jibben weer neer op Arnhemse bodem, in dezelfde wijk waar hij opgroeide. Hij sluit zich aan bij Wijkvereniging De Penseelstreek om sociale contacten te leggen, maar vooral om de leefbaarheid in de wijk aan te pakken. Samen met het bestuur organiseert Frank er diverse activiteiten

Frank blikt tevreden terug op een aantal goed verlopen evenementen. ‘Er was de oldtimerdag in de zomer met aansluitend een feest in de wijk. Muziek, een springkussen plus een hapje en een drankje maakten het voor iedereen toegankelijk. Zowel jong als oud kwamen en daar geniet ik van.’ Op dit moment is het rustig. Toch naderen de feesten in de wijk alweer. ‘We organiseren onder andere een optocht met Sint Maarten en dan straks met kerst tuigen we de kerstboom op.’ Bij de kerstboom in de wijk worden samen liedjes gezongen. ‘Het maakt de leefbaarheid in de wijk beter, mensen zien en spreken elkaar en dat geeft een vertrouwd gevoel.’

Frank is, naast zijn activiteiten voor de wijkvereniging, ook actief als vrijwilliger bij Roeivereniging Jason. Hier roeit hij minimaal één keer per week. Frank werkt bij de Watersportbond en heeft iets met water. ‘Op het water ben je dicht bij de natuur en dat voelt fijn. Je hoort de vogels en ziet alles letterlijk vanuit een ander perspectief.’ Omdat organiseren bij hem past, wordt hij gevraagd voor de organisatie van een aantal activiteiten. ‘Er zit een begin en een eind aan, en dat is prettig. In 2011 brachten we tijdens de bevrijdingsfeesten het bevrijdingsvuur via het water van Arnhem naar Wageningen.’ Er was veel overleg met gemeenten en provincie en een hele club roeiers van Roeivereniging Jason deed mee. Een behoorlijk hoogtepunt dus, vindt Frank. ‘TV Gelderland was erbij en dat maakte het tot een heel bijzondere gebeurtenis.’

Zowel de wijkvereniging als de roeivereniging kunnen blijven rekenen op de inzet van Frank. Helpen bij de werkzaamheden binnen een vereniging levert Frank een gevoel van vertrouwen op. ‘Het geeft mij zekerheid en ik voel me er meer thuis.’

©Petra Steffens

 

Vrijwilligersportret Judith en Joke

Vrijwilligers Joke en Judith | Nationaal Centrum Paardrijden Gehandicapten

Judith en Joke NHCG

Joke Hellemond wilde boerin worden, maar haar man is geen boer. Op de manege komt ze enigszins aan haar trekken. Lekker buiten zijn en paarden verzorgen. Judith Tonnaer-Souverijn rijdt haar hele leven al paard. Dit mogelijk maken voor anderen wordt haar doel. Joke en Judith vrijwilligen op de manege in ’t Bio-bos. Hier biedt NCPG (Nationaal Centrum Paardrijden Gehandicapten) kinderen en volwassenen met een beperking paardrijles.

Joke roemt de sfeer op de manege. ‘Iedereen is hier gelijkwaardig, dat is zo bijzonder.’ Joke wilde iets actiefs doen toen haar jongste zoon naar de middelbare school ging. Het liefst iets buiten en met dieren. Mantelzorger was ze al voor haar moeder. ‘Op de manege voel ik me zo welkom. Het is heel dankbaar werk.’ Joke houdt van het bezig zijn met paarden. Naast de begeleiding van paardrijlessen verzorgt ze samen met haar man een paar keer per maand de paarden in het weekend. Dit vrijwilligerswerk biedt haar structuur. ‘Ook al heb ik een paar uur buiten gesjouwd, ik krijg er positieve energie van. De ruiters stralen als ze paardrijden.’

Judith wilde graag iets bijdragen aan de samenleving. ‘Ruim twee jaar geleden raakte ik werkeloos, een baan vinden lukte niet direct. Lekker buiten werken en paardrijervaring mogelijk maken voor anderen, dat leek me fijn.’ Net als Joke helpt Judith bij de paardrijlessen. ‘We zijn er primair voor ruiter en paard. We zorgen voor de veiligheid van de ruiter maar maken ook het paard klaar; op- en afzadelen, borstelen en hoeven uitkrabben.’ De lessen worden gegeven door een instructrice, vrijwilligers zijn er puur als ondersteuning. Judith vindt het fijn iets voor anderen te kunnen doen. ‘Iedereen wordt hier volwaardig behandeld ongeacht handicap, dat vind ik zo mooi’. Dankzij dit vrijwilligerswerk leerde Judith beter een sociaal praatje te maken. ‘Vroeger kon ik met de buurman niet over het weer praten. Nu kan ik dat wel en daar ben ik dankbaar voor.’

NCPG organiseert regelmatig vrijwilligersuitjes. ‘We krijgen veel waardering en worden altijd bedankt,’ vertelt Joke. Zonder vrijwilligers kan de doelgroep niet paardrijden. Voor Joke en Judith een goede reden om door te gaan. ‘Die blijheid en lach op de gezichten van de ruiters is hartverwarmend.’

©Petra Steffens