Vrijwilligers Joke en Judith | Nationaal Centrum Paardrijden Gehandicapten

Joke Hellemond wilde boerin worden, maar haar man is geen boer. Op de manege komt ze enigszins aan haar trekken. Lekker buiten zijn en paarden verzorgen. Judith Tonnaer-Souverijn rijdt haar hele leven al paard. Dit mogelijk maken voor anderen wordt haar doel. Joke en Judith vrijwilligen op de manege in ’t Bio-bos. Hier biedt NCPG (Nationaal Centrum Paardrijden Gehandicapten) kinderen en volwassenen met een beperking paardrijles.

Joke roemt de sfeer op de manege. ‘Iedereen is hier gelijkwaardig, dat is zo bijzonder.’ Joke wilde iets actiefs doen toen haar jongste zoon naar de middelbare school ging. Het liefst iets buiten en met dieren. Mantelzorger was ze al voor haar moeder. ‘Op de manege voel ik me zo welkom. Het is heel dankbaar werk.’ Joke houdt van het bezig zijn met paarden. Naast de begeleiding van paardrijlessen verzorgt ze samen met haar man een paar keer per maand de paarden in het weekend. Dit vrijwilligerswerk biedt haar structuur. ‘Ook al heb ik een paar uur buiten gesjouwd, ik krijg er positieve energie van. De ruiters stralen als ze paardrijden.’

Judith wilde graag iets bijdragen aan de samenleving. ‘Ruim twee jaar geleden raakte ik werkeloos, een baan vinden lukte niet direct. Lekker buiten werken en paardrijervaring mogelijk maken voor anderen, dat leek me fijn.’ Net als Joke helpt Judith bij de paardrijlessen. ‘We zijn er primair voor ruiter en paard. We zorgen voor de veiligheid van de ruiter maar maken ook het paard klaar; op- en afzadelen, borstelen en hoeven uitkrabben.’ De lessen worden gegeven door een instructrice, vrijwilligers zijn er puur als ondersteuning. Judith vindt het fijn iets voor anderen te kunnen doen. ‘Iedereen wordt hier volwaardig behandeld ongeacht handicap, dat vind ik zo mooi’. Dankzij dit vrijwilligerswerk leerde Judith beter een sociaal praatje te maken. ‘Vroeger kon ik met de buurman niet over het weer praten. Nu kan ik dat wel en daar ben ik dankbaar voor.’

NCPG organiseert regelmatig vrijwilligersuitjes. ‘We krijgen veel waardering en worden altijd bedankt,’ vertelt Joke. Zonder vrijwilligers kan de doelgroep niet paardrijden. Voor Joke en Judith een goede reden om door te gaan. ‘Die blijheid en lach op de gezichten van de ruiters is hartverwarmend.’

©Petra Steffens